ความผิดพลาดที่น่าจดจำ : The Memorable Mistake

    เคยไหมที่วางแผนการเดินทางไว้อย่างดีแต่พอเวลาไปจริงๆ เกิดข้อผิดพลาดแบบหมดหนทางแก้ไข ฉันเคยเจอมากับตัวเมื่อตอนเดินทางไปอเมริกาปี 2009 ฉันกับเพื่อนๆวางแผนจะไป Grand Canyon กัน Grand Canyon National Park มีจุดท่องเที่ยวหลักคือ North Rim และ South Rim ส่วนมากคนจะเดินทางไปเที่ยวที่ South Rim มากกว่าเหตุผลคือ เดินทางไปง่ายกว่า ระยะเวลาเดินทางสั้นกว่า (จากเวกัสก็ปะมาณ 3-4 ชม. ส่วนระยะเวลาจากเวกัสไป North Rim จะต้องใช้เวลาประมาณ 5 ชม.) South Rim เปิดทุกวันและตลอดเวลา ไม่มีกำหนดปิดอุทยานเหมือน North Rim มีที่พักและสิ่งบริการนักท่องเที่ยวพร้อมกว่า มีจุดชมวิวสวยๆหลายจุด เราจึงตัดสินใจไป South Rim กัน

  

     Roadtrip เริ่มต้นจากบ้านเพื่อนที่ San Diego และไปพักที่ Las Vegas 3 คืน เราจะออกเดินทางจาก Las Vegas เพื่อไปที่แกรนด์แคนยอน  การเดินทางครั้งนี้เพื่อนซึ่งมีใบขับขี่ US จะเป็นคนขับ ส่วนฉันจะเป็นเนวิเกเตอร์คอยบอกทาง เราเช่ารถมาจากที่ San Diego เป็นรถ Dodge สัญชาติอเมริกันแท้ๆ ข้อดีคือคันใหญ่นั่งสบาย ข้อเสียคือบริโภคน้ำมันโฮกๆๆ และโฮก

     เราเดินทางไปแกรนด์แคนยอนกันในวันที่ 2 ของทริปเวกัส แต่ทริปเราไม่เคยเริ่มต้นแต่เช้าเนื่องจากเมื่อคืนเพื่่อนไปปาร์ตี้ฮัลโลวีนสุดเหวี่ยงในผับที่โรงแรมและกลับห้องมาตอนตี 3 กว่าฮีจะตื่นก็เกือบเที่ยง เราจึงออกเดินทางกันตอนประมาณบ่ายโมง ยังดีที่เพื่อนฉันปริ้นท์แผนที่อย่างละเอียดออกมาจาก Google map ถึงแม้ตอนเริ่มออกเดินทางเราจะหลงนิดหน่อยเพราะยังงงๆเส้นทาง แต่ซักพักก็กลับเข้าทางหลักตามที่แผนที่บอกได้ โล่งใจไปตามๆกัน 

     เราขับกันรถชมวิวกันไปเรื่อยๆ ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากภูเขาหินกับทะเลทราย แรกๆก็ตื่นเต้นอู้หูอ้าหากันใหญ่ พอนานๆเข้าเริ่มมีอารมณ์แบบ...เฮ้ย จะไม่มีอะไรอื่นเลยจริงๆหรอ เป็นการขับรถกับวิวเดิมที่ยาวนาน มีบางช่วงที่เราขับบนถนนเลนเดียวสวนกันแล้วสองข้างทางเป็นทุ่งหญ้าทะเลทราย ไม่มีบ้านคน ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีหลักกิโลใดๆ จนพวกเรามองหน้ากันแล้วสงสัยว่าถ้าเกิดรถเสียตรงนี้จะแจ้งศุูนย์ช่วยเหลือยังไง มันคือจุดใดบนโลก พวกเราจะตายกันกลางทะเลทรายอันไกลโพ้นนี้มั๊ย  

 

 

   

     เพ้อเจ้อกันไปพักใหญ่เราก็เจอป้ายรัฐ Arizona แถมมีกำกับด้วยว่า The Grand Canyon State พวกเราก็ตื่นเต้นกรี๊ดกร๊าดกันว่าใกล้แล้ว ใกล้แล้ว

 

    

    เราขับต่อไปเรื่อยๆ เส้นทางไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด ฉันนั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อยๆและสังเกตุเห็นป้ายๆนึงซึ่งนั่นคือจุดเปลี่ยนของทุกอย่างในวันนี้ ป้ายนั้นเขียนว่า...Welcome to Utah ฉันงงมากรีบบอกเพื่อนว่า "เฮ้ย!เห็นป้าย Welcome to Utah ทำไมยูท่าห์ เราต้องไม่ผ่านยูท่าห์สิ มียูท่าห์ได้ไง" เกิดอาการถามซ้ำซากเหมือนคนเสียสติ ยังงงว่าเราจะผ่านมาถึง Utah ได้ยังไงเพราะรัฐนี้อยู่ทางเหนือ เราต้องอยู่ที่ Arizona ทางใต้ต่างหาก แต่ฉันมั่นใจว่าตาไม่ฝาดแน่นอน เรายังขับไปตามทางในแผนที่และเลี้ยวไปเจอเมืองและผู้คน เพื่อนตัดสินใจแวะปั๊มน้ำมันเพื่อจอดถามแล้วเดินกลับมาที่รถพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า "ยินดีด้วย เราอยู่ยูท่าห์" บรรยากาศเงียบกริบกันทั้งรถ 

   พวกเราตั้งสติเริ่มหาสาเหตุของความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงนีี้ ฉันพลิกแผนที่ไปดูหน้าสุดท้ายซึ่งเป็นปลายทางที่เพื่อนฉันเลือกไว้ตอนค้นหาบน Google Map แล้วเราก็เจอความจริง ปลายทางในแผนที่คือ "Grand Canyon National Park North Rim" จบข่าว...ทุกคนเงียบ คืออยากด่าเพื่อนแต่ด่าไม่ออก จะเอายังไงต่อดี เวลาก็ผ่านไปนานตอนนั้นก็ประมาณสี่โมงกว่าแล้ว ฟ้าก็เริ่มครึ้ม มองไปไกลๆเหมือนเห็นพายุงวงช้างเล็กกำลังหมุนทรายเล่น ในที่สุดทุกคนก็ตัดสินใจว่าไหนๆก็มาเกินครึ่งทางแล้วก็ขับต่อไปให้ถึงละกัน เราเปิดกูเกิลเช็คข้อมูล North Rim ปรากฎว่าอากาศหนาวมาก มีหิมะตกด้วย...คนละอารมณ์กับ South Rim เลย เราก็ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาต่อสู้กับหิมะด้วยสิ แต่พวกเรากัดฟันเดินทางต่อไป จากบรรยากาศภูเขาหินก็เปลี่ยนเป็นแบบนี้

 

   

     จากภูเขาหินและทะเลทรายเปลี่ยนไปเป็นป่าสนและหิมะ เวลาที่ถ่ายรูปนี้น่าจะประมาณ 5 โมงกว่า ฟ้าเริ่มครึ้มและมีหิมะโปรยปรายในบางช่วงของเส้นทาง กว่าเราจะไปถึงป้ายทางเข้าหน้าอุทยานก็เกือบทุ่มฟ้าเกือบมืดสนิทแล้ว ครั้นจะทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวไทยสไตล์ด้วยการถ่ายรูปกับป้ายก็ยังไม่กล้าทำเนื่องจากอากาศหนาวและบรรยากาศวังเวงน่ากลัว เราก็เถียงกันต่อว่าจะขับขึ้นไปต่อดีมั๊ยเพราะกว่าจะไปถึงจุดหมายจริงๆก็อีกไกลมากและต้องขับขึ้นเขาไปอีกหลายสิบกิโล ขึ้นไปถึงก็มืดสนิทพอดีคงมองอะไรไม่เห็นอยู่ดี แต่เพื่อนก็ยังดึงดันจะขับต่อไป ระหว่างทางพวกเราเริ่มถวิลหาห้องน้ำเพราะดื่มน้ำกันไปเยอะฉันเริ่มเร่งเพื่อนให้ขับเร็วขึ้น หลังจากทรมานอดทนอดกลั้นกันมาพักใหญ่เราก็มาถึงปลายทาง ป้ายเดียวที่เรามองหาคือ ห้องน้ำ และเราก็เจอมันจนได้ ห้องน้ำที่เจอเป็นแบบตู้พลาสติกตั้งเรียงกันเป็น 10 ห้อง เปิดเข้าไปเจอสภาพน่าสยดสยองทุกห้อง เพื่อนสั่งให้กลั้นใจเข้าไปใช้บริการให้ได้และสุดท้ายฉันก็ต้องยอม แต่แอบมีน้ำตารื้นนิดนึง     

      หลังจากทุกคนเสร็จสิ้นภารกิจแล้วก็เกิดอาการว่างเปล่า คือจะเอาไงต่อดี มองทางไหนก็มืดสนิท ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน แล้วจะไปหวังอะไรว่าจะมองเห็นแกรนด์แคนยอน เรามองหน้ากันและถอนหายใจ ตัดสินใจขับรถกลับลงมา เมื่อเราสบายตัวแล้วก็เริ่มเอนจอยวิวข้างทาง สิ่งที่เห็นเหมือนภาพวาดที่สวยงามมากแบบบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ดวงจันทร์ดวงโตสีเหลือง ท้องฟ้าสีฟ้าเข้ม แสงจันทร์สะท้อนลงมาที่ต้นสนและหิมะบนพื้น เราถึงกับต้องจอดรถเพื่อมองวิวพวกนั้นให้ชัดและจดจำภาพนั้นให้เข้าไปอยู่ในใจ ตัวฉันเองรวมถึงเพื่อนในทริปเป็นพวกถ่ายรูปไม่เก่งและเราก็มักจะใช้แค่กล้องธรรมดากับโทรศัพท์เพื่อถ่ายรูป แต่ไม่ว่าจะถ่ายยังไงก็ไม่สวยงามเหมือนที่เห็นด้วยตาจริงๆและนี่ก็คือเหตุผลที่ฉันชอบท่องเที่ยวเพราะอยากเห็นภาพนั้นกับตา เนื่องจากวันนั้นไม่มีใครเก็บภาพที่สวยงามนั้นไว้ได้ฉันจึงไม่มีรูปจริงจะให้ดู แต่ลองหาภาพที่ใกล้เคียงจากในกูเกิลมาได้ สิ่งที่เห็นก็จะสวยงามประมาณนี้

    

Credit: https://archiehopeful.wordpress.com/2011/12/01/it-is-winter/

ตรงไหนที่เป็นที่โล่งก็จะสว่างเพราะได้ดวงจันทร์ดวงใหญ่สาดแสงไปเต็มที่

      ตลอดเวลาไม่มีรถคันอื่นแล่นมาเลยจึงมีแค่เราสามคนกับธรรมชาติที่สวยงาม เราเลยจอดข้างทางและลงมาปาหิมะเล่นกันอยู่พักใหญ่จนมือสั่นปากสั่น สุดท้ายก็ทนความหนาวไม่ไหวต้องกลับเข้ามาอบฮีทเตอร์ในรถ หลังจากนั่งหัวเราะกันอยู่พักใหญ่เราก็ต้องละทิ้งความสนุกสนานและความทรงจำไว้เบื้องหลัง ออกรถเพื่อขับกลับไปยังโรงแรมที่เวกัส หนทางยังอีกยาวไกลและต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง

     ฉันกับเพื่อนอีกคนสลับกันนั่งเม้าท์เป็นเพื่อนคนขับ ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องแผนที่ผิดหรือไปแล้วไม่ได้เห็นแกรนด์แคนยอนขึ้นมาอีก แต่เราคุยกันเรื่องวิวป่าสน หิมะขาวปุยและพระจันทร์ดวงใหญ่แทน บางครั้งเราอาจไม่ได้ในสิ่่งที่เราคิดไว้ ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม แต่บางทีเราอาจจะได้เจออะไรที่สวยงามไม่แพ้กันก็ได้ และนี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่านี่แหละคือ "ความผิดพลาดที่น่าจดจำ"